Annonse

Denne artikkelen er produsert og finansiert av Universitetet i Oslo - les mer.

Miltbrann-bakterien vart brukt i bioterror i 2001.

No kan forskarar skilja tre beslekta bakteriar. I verste fall kan dei føre til den frykta sjukdommen miltbrann

Verktøyet kan brukast til forsking og diagnostisering. Dei beslekta bakteriane kan beskrivast som gode, vonde og grufulle.

Publisert

Bakteriegruppa Bacillus cereus omfattar fleire typar bakteriar. Dei tre hovudtypane av desse er spesielt interessante for menneske, men av ganske ulike årsaker.

Den gode

Bacillus thuringiensis er nyttig for jordbruket. Han er giftig for insekt og vert derfor mykje brukt som insektmiddel. Ikkje så mykje i Noreg, men internasjonalt er B. thuringiensis grunnlag for ein milliardindustri.

Det fortel Ole Andreas Økstad, professor ved Farmasøytisk institutt på Universitetet i Oslo.

– Sidan han er ein biologisk organisme, er bakterien langt betre å bruka som insektmiddel enn kjemikaliar som kan ha lang nedbrytingstid og er giftige for miljøet.

Ein må berre syta for å bruka variantar som er svært giftig for insekta, men ikkje i same grad for menneske.

Den vonde

– Slektningen Bacillus cereus, som har gjeve namn til gruppa, er derimot ein bakterie vi forbind mest med matforgifting. Han finst særleg i matvarer som er rike på karbohydrat og er mellom anna ein grunn til at vi ikkje skal la ris stå framme på benken for lenge, seier Økstad

Han fortel bakterien vanlegvis gjev oppkast og diare. Det er ikkje hyggjeleg, men går som regel over etter eit døgns tid.

For folk med nedsett immunforsvar og små barn kan bakterien vera skumlare. I ytste konsekvens kan han faktisk føra til dødsfall. det er om han til stades i stort antal til dømes i mat som ikkje har vore lagra på ein skikkeleg måte.

– Det er fyrste gong nokon har brukt slike analysar på heile denne gruppa, seier Ole Andreas Økstad.

Den grufulle

Ein tredje bakterie i gruppa er nok den som er mest kjend. Som namnet fortel forårsakar bakterien Bacillus anthracis den frykta sjukdommen anthrax, eller miltbrann som han vanlegvis vert omtalt som på norsk.

– Sjukdommen kan ramma både menneske og dyr. Mange hugsar nok at han vart brukt som bioterrorvåpen like etter åtaka på World Trade Center i 2001, seier Økstad.

Han seier forskarane ikkje har utstyr til å forska på levande B. anthracis lokalt, men DNAet kan dei likevel forska på. Dei har brukt det i arbeidet med det nye verktøyet dei har utvikla.

Nytt og meir detaljert verktøy

I fleire tiår har nemlig forskarar arbeidd med å kartleggja slektskapet mellom dei tre bakteriane og kva som er dei prinsipielle forskjellane mellom dei.

Det kan mellom anna vera nyttig når ein skal avdekka korleis ei matforgifting oppstår.

– Og ved liknande tilfelle som med terrorbreva i 2001, kan verktøyet tenkjast brukt til å fastslå kva bakterie frå B. cereus-gruppa det eventuelt er snakk om. Men vi får jo håpa at det aldri vert aktuelt, seier Økstad.

Verktøyet han og kollegar frå Farmasøytisk institutt har utvikla, kan kartlegga slektskap i B. cereus-gruppa ved hjelp av ein metode som heiter Core genome multilocus sequence typing (cgMLST). Utviklinga har dei gjort i samarbeid med Keith Jolley ved University of Oxford.

Verktøyet har eit mykje høgare detaljnivå enn kva ein har hatt til no ved at alle gena i kjernen vert inkludert. Slik får dei ein høgare presisjon i analysane.

Giftige for forskjellige organismar

– Det er fyrste gong nokon har brukt cgMLST-analysar på heile denne gruppa. Vi har identifisert alle dei gena som alle variantar eller stammer av alle bakteriane i denne gruppa har felles og kome fram til at denne felles kjernen inneheld 1.568 gen med dei parametrane vi brukte i analysane, forklarar Økstad.

– I tillegg til den felles kjernen har så dei ulike bakteriane forskjellige gen. Til dømes for toksinar som gjer at dei er giftige, på forskjellige måtar og for forskjellige organismar.

Referanse:

Nicolas J. Tourasse, Ole Andreas Økstad mfl..: Core genome multilocus sequence typing scheme for Bacillus cereus group bacteria. Research in Microbiology, 2023. Doi.org/10.1016/j.resmic.2023.104050

Powered by Labrador CMS